கையிலிருந்த புத்தகத்தை அவரிடம் கொடுத்து, ‘தமிழில் குறிப்பிடத்தக்க நாவல் இது. எழுதியவர் ஒரு வழக்குரைஞர். தற்பொழுது கோவையில் பணியாற்றுகிறார்’ என்றேன்.
புத்தகத்தை வாங்கிப் பார்த்தவரிடம், ‘திண்டுக்கல்லைச் சேர்ந்த வழக்குரைஞர் செல்வராஜ், ‘தோல்’ என்ற நாவல் எழுதியதற்காக சாகித்ய அகாதெமி விருதைப் பெற்றுள்ளார்’. அவரைப் பாராட்டி எங்களது சங்கத்தில் கூட்டம் நடத்தியுள்ளோம். வழக்குரைஞர் தொழிலுக்கு வெளியேயும் சாதித்துள்ள இவர்களைப் போன்றவர்களை அழைத்து ஏன் பார் கவுன்ஸில் கவுரவிக்கக் கூடாது’ என்றதற்கு ‘ஆமாமா, கட்டாயம் செய்ய வேண்டும் என்றார்’
நேற்று வரை நம்மைப் போல வழக்குரைஞராக பணியாற்றி இன்று நீதிபதியாக பதிவியேற்றுள்ள ஒரே காரணத்தை வைத்து ஒருவரை அழைத்து பேச வைத்து கவுரவிக்கும் பார் கவுன்ஸில், கடின ஆராய்ச்சி மூலம் சமூகத்தின் முக்கியமான நிகழ்வுகளை ஆவணப்படுத்தியுள்ள சாதனையாளர்களைப் பாராட்டுவதால் தனக்கு பெரும் கவுரவம் தேடிக் கொள்ளலாம்.
இரு பாகங்களாக அமைந்த நாவலின் முதல் பகுதியில் நிகழும் கொண்டாட்டங்களும் கேளிக்கைகளும் நம்மை உற்சாகப்படுத்தும் அதே சமயம் அடுத்து நிகழப்போகும் பயங்கரங்களுக்கான அச்சத்தை ஏற்ப்படுத்தி விடுகின்றன. இரண்டாம் பகுதி செல்லச் செல்ல தொடர்ந்து படிப்பதற்கு கடுமையான் நெஞ்சுரமும் இரக்கமற்ற மனசும் வேண்டும்.
வாழ்வதற்கான உரிமை, மனித உரிமை, பேச்சுரிமை என்று உரத்த குரலில் பேசிப் புளங்காகிதம் அடையும் நாமும், நமது ஊடகங்களும் நீதிமன்றங்களும் சிவண்ணாவின் பெண்டாட்டி மாதி அவள் மகள் சித்தி இன்ன பிற சோளகப் பெண்டுகளின் முன்னால் நிர்வாணமாக நிற்பது போல ஒரு அருவருப்பு அதிரடிப்படை காவலர்கள் முன் அவர்கள் அடைந்த அருவருப்பையும் விடவும் அதிகமாக படிக்கும் நம்மை படர்கிறது.
