அந்த அளவிற்கு வெள்ளைச் சீனி அல்லது சர்க்கரை அப்புறம் அது என்ன, ஆங்…அஸ்கா’வை வில்லனாக்கியிருக்கிறார்கள்.
படம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே எழுந்த திகிலில், ‘இன்றோடு சீனிக்கு முழுக்கு. நாளை முதல் காப்பி கூட சீனியில்லாமல்தான்’ என்று உறுதி கொண்டு ப்ரிட்ஜில் மீதியிருந்த கால் கிலோ பட்டர் ஸ்காட்ச் ஐஸ் க்ரீமையும் தின்று விட்டேன் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
2004ம் ஆண்டில் இதே போன்று ‘மார்கன் ஸ்பர்லாக்’ என்ற அமெரிக்கர் முப்பது நாட்களுக்கு வெறும் மெக்டோனால்ட் உணவுகளை மட்டும் சாப்பிட்டு அதனால் அவரது உடல் எடை மற்றும் ரத்தத்தில் கொழுப்பு அதிகரித்தலோடு மோசமான மனநிலையும் ஏற்ப்படுவதை ‘சூப்பர் ஸைஸ் மீ’ என்ற பெயரில் எடுத்த ஆவணப்படத்தைப் பலர் பார்த்திருக்கலாம். அந்தப் படத்தின் பாதிப்பிலேயே மெக்டோனால்ட் சூப்பர் ஸைஸ் பர்கர்களை கைவிட்டது என்றும் கூறப்பட்டது.
முக்கியமாக கோக், பெப்ஸி போன்ற குளிர்பான நிறுவன நிர்வாகிகள் ஏறக்குறைய ஜேம்ஸ் பாண்ட் பட வில்லன்கள் போல சதி செய்து அவற்றின் மீதான அடிக்ஷனை ஏற்ப்படுத்தி உலகத்தை பெரும் சுகாதாரக் கேட்டில் தள்ளிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று சட்டச் சிக்கல்களைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்படாமல் வெளிப்படையாகவே படம் பேசுகிறது, ஆனால் சுவராசியமாக...
மது, புகையிலை, எல் டி எல் கொழுப்பை விடவும் சீனி மனித குலத்துக்கு அதிகக் கேடுள்ளது போலவும் சீனி தயாரிப்பு நிறுவனங்கள் மக்களிடமிருந்து அதை மறைப்பதாகவும் பார்க்கும் யாரையும் இப்படம் நம்ப வைப்பதில் வெற்றியடைகிறது என்பதுதான் உண்மை.
முக்கியமாக, ‘சீனியில்லாமல் வாழ்ந்து பார்த்தால், அவை ஏற்ப்படுத்தும் மந்த நிலையிலிருந்து மீண்டு புத்துணர்வை உணர்வீர்கள்’ என்று முடிக்கையில் ‘சே! இந்தப் பாழாப் போன காப்பியால கூகுள் சி இ ஓ ஒருத்தன் இப்படி பட்டர் ஸ்காட்சை தின்னுகிட்டு டிவிடியில படம் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கானே’ன்னு நொந்து கொண்டேன்.
